Om
7 uur vertrokken naar Sint-Jacob op zoek naar het gegeerde
stempeltje. Om 7 uur zou de kerk opengaan, maar er was geen
kat te bespeuren. Dan maar naar de Sint-Niklaaskerk
gewandeld : ook dicht !
Dan naar Sint Baafs : van't zelfde laken een broek ! Na een
zuster te hebben aangesproken, kon die mij het adres van
Pastoor Flamand geven : Steendam 11. Opnieuw terug dus.
Eindelijk mijn stempel gekregen, maar veel tijd
verloren. Pas
om 9.30 uur de Trekweg langs de Schelde gevonden. In het
begin is dit wel te apprecieren, maar de Schelde kronkelt
hier in al haar schoonheid en lengte ! Mooi...maar ééntonig.
Rond Eke kwam ik een eigenaardig man tegen : hij was
bos-beeldhouwer. Hij maakt langs de Schelde kunst in de
bossen en velden. Deze zijn, volgens hem, niet alleen van de
boeren die van vadertje staat subsidies krijgen om met de
akkers en velden niets te doen. Dus maakt hij er kunst van !De trekweg heb ik dan maar verlaten in Nederename (of zoiets
?). Op de N.60 Jan van Lut Callebaut ontmoet en een goed
gesprek met gehad.(Jan...bedankt voor de
"volledige" bevoorrading !)
Nog 5 kilometer naar Oudenaarde (Bevere). De laatste loodjes
wegen. Vooral de rugzak. Ik zal toch nog iets moeten over
boord kippen.Voorbij een rotonde op 3.5 km van Bevere stopt
een jonge dame (30 jaar naar ik vermoed) haar auto langs de
kant. Ze stapt uit en komt mij spontaan een hand geven. Ze
had de schelp op mijn rugzak herkend. Zijzelf deed vorig
jaar ook de camino, ook alleen. Zij gaf mij nog enkele tips,
en was echt gelukkig dat ze in Oudenaarde toch nog eens een
pelgrim had ontmoet. Na een laatste tip (de franse OCMW's
geven ook onderdak aan pelgrims !) namen we afscheid.
In Oudenaarde aangekomen was ook de Walburga-kerk gesloten
en meneer de deken was ook op "marode". Heel
toevallig ben ik dan een poort binnengestapt (als ik iets
schoon zie, ge kent mij hé !) en ik kwam in het
"Kloosterke" in de Hoogstraat terug. Zuster
Franscisca vertelde me dat daar zelfs enkele Meerse
zusterkens verblijven. Als ik het mij nog goed herinner :
zuster Van Remoortel ??
Klik
op foto om te vergroten. Klik nadien op de knop Vorige (in
werkbalk)om terug te keren
Om 17.30 uur bij familie De Bock aangekomen.
Schoenen
uitgedaan en tot mijn grote verwondering een
"BLIJN" op mijn rechter kleine teen.
33 kilometer
moet er teveel voor zijn geweest.
Dit is voorlopig echt te
veel. Ik ga de afstand beperken tot 25 km/dag. Maar morgen
wil er nog eens een lap op geven : ongeveer 35 km naar
Doornik.
Na
een woelige nacht lag ik reeds om 5 uur wakker, en mijn
lieve gastvrouw Kathelijn zou pas om 7 uur het ontbijt
klaarmaken. Mijn linkerschouder doet serieus pijn;
Tijgerbalsem komt al van pas. De kleine teen wordt eveneens
onder handen genomen met Compeed. Zal straks eens naar het
resultaat kijken.
De dag begon dus opnieuw met een Schelde-wandeling, maar zij
het dan iets meer in de weilanden. De kilometers volgen
elkaar op. De wind blaast ijzig. En de zon is meer af- dan
aanwezig. Ik zweet nauwelijks. De harde ondergrond (beton of
macadam) laat zich voelen. Ik probeer zoveel mogelijk in de
graskant te lopen. Er is niet veel om foto's van de maken.
De kilometers wegen. Deze middag heb ik enkel de appelflap
van zondag opgegeten. Marijke...hij was nog lekker. Water
had ik nu wel. 'k Weet nu dat dit zeer belangrijk is. Steeds
's morgens voorzien.
15.30 uur en ik krijg honger. 'k Voel
me slap. Ik wandel nu ongeveer 7 uur aan één stuk. Ik word
moe. Nog ongeveer 10 kilometer te gaan. De voeten doen pijn.
De maag grolt en is niet meer tevreden met druivensuiker en
een slok water. Mijn tempo zakt zienderogen. 's Morgens doe
ik over een kilometer ongeveer 10 à 11 minuutjes. Nu zijn
dit er bij 20. Aan dit tempo duurt het nog zeker 3 uur voor
ik Doornik bereik.Ik passeer een bushokje van TEC (de
Waalse Lijn). Kijk naar het uurrooster. Pas binnen 45
minuutjes. Ik stap verder.
Nog twee bushokjes verder. Het
wordt mij teveel. Vermoedelijk nog 7 km te gaan. Ongeveer 2
uur. Dit wordt me teveel. Ik neem de bus naar Doornik. Die
doet er pas 15 minuutjes over. Maar ik heb geen schaamte.
Sint Jacob zal het mij wel vergeven. De tocht is nog lang.
En wordt zeker zwaar.
Strak trek ik naar de Auberge de Jeunesse : 13 EUR voor een
nacht. Ik blijf dus binnen mijn budget. Hopelijk een goede
nachtrust.
Tot later. Groeten Frank.
Bericht van het Cybercentrum van Doornik, net naast de
basiliek.
Turks
voorgerecht en karafje wijn, aangeboden door de Turkse
familie
Klik
op foto om te vergroten
Klik nadien op de knop Vorige (in werkbalk)om terug te keren
Deze avond heb ik mijn eigen getracteerd op een etentje : op
mijn eentje. Bij een man uit Cappadocië, Turkije. Een echt
vriendelijke familie. Aangezien ik bij het begin van mijn
tocht had gezegd dat ik vooral mensen zou fotograferen,
vroeg ik ook aan de vrouw van die man of ik van hem een foto
mocht nemen. En...dat mocht. Maar na de foto kwam heel de
familie bij mij zitten en tracteerden mij nog op een karafje
rode wijn. Ik sprak hen over mijn tocht en over het doel van
die tocht. Zelfs de dochter ten huize kwam aan tafel zitten.
Van een Turks meisje van 20 jaar had ik echt niet verwacht
dat ze niet minder dan 5 talen spreekt : Nederlands, Frans,
Duits, Engels, Turks, Spaans. Dus...ze was voor mij de
ideale gids in deze talen. Op één uur leerde ik meer dan
de voorbije 10 jaar. Mijn Frans zal na twee maanden
Frankrijk doortrekken subliem zijn.
Nu iets anders. Personen die mij dus echt willen
contacteren, moeten gebruik maken van dit medium. In elke
stad die zichzelf respecteert, zal wel een cybercenter zijn.
Ook in de meeste Jeugdherbergen of in biblio's zal ik deze
mail.be wel kunnen oproepen. (Stuur uw berichten dus gewoon
naar maesfrank@skynet.be!)
Broere, ik hoop echt dat deze tocht mij een veel
betere man maakt. Hopelijk kan ons vader mijn laatste wens
voor de camera waarmaken.
Moederlief, ik zal volgende vrijdagnamiddag zeker aan jullie
denken. Ik mis die namiddagen met ons vader. Hopelijk kan
hij mij in Compostela opwachten. Maar...hij moet er zich
zeker niet voor forseren.
Bieber, zonder jou zou deze tocht nooit lukken. Ik hou van
jou en ik mis je elke dag iets meer. Weet dat er geen uur
voorbijgaat of ik denk aan jou.
Verder aan iedereen : wees eens echt lief voor elkaar. Het
leven is, net als mijn tocht, zwaar, vermoeiend, uitdagend,
maar...toch o zo mooi. Maak het elkaar niet moeilijk, maar
hou van elkaar.
,t
is een lange dag geworden. Vertrokken om 8.15 uur uit herberg waar ik
eerst nog een bericht kreeg dat ik mijn stempel persoonlijk kon gaan
afhalen bij “monsieur l`eveque”. En `t is een mooie stempel : twee
kotjes groot. Nadat ik nog wat persoonlijke gegevens uitwisselde met de
kapelaan, ook Compostela-genoot, vertrok ik voor een tocht van 35 km. De
rugzak wordt dragelijker doordat de schouderspieren het stilaan gewoon
worden. Maar hij blijft toch veel wegen. Van zodra er iemand op bezoek
komt, moet ik teenentander luxe-materiaal kwijt ; het kompas,
Esbitblokjes, slaapmatje, poncho, een spel speelkaarten,....etc.
Net
voor de Franse grens een rustpauze genomen van ongeveer 35 minuten, in
een van de zeldzame bushokjes. Voeten raken stilaan verhit door het
steeds lopen op de harde ondergrond. Nochtans probeer ik zoveel
mogelijk in de bermen te lopen, maar dit is niet altijd evident. La
douce France....vergeet het !!!!
grens
Frankrijk
Net
de grens over en Frankrijk tracteert mij zowaar op een eerste serieuze
regenbui. Tegen dat ik de regenhoes over mijn rugzak heb getrokken en ik
met veel moeilijkheden mijn poncho over mezelf en de rugzak kreeg was
heel mijnen “derriere” kletsnat. Door de hoogte van de rugzak kreeg
ik namelijk de poncho er niet over en bleven mijn billen toch niet
droog. `k had beter thuis wat geoefend maar het heeft niet geregend in
maart ! Dus...een lichte regenbroek had efficiënter geweest.
In Saint Amand-les-Eaux twee koffies getrokken in een bar. De ober wist
meteen dat ik een pelgrim was en dat ik naar SdC trok. Er passeren er
hier meerdere, zei hij. Bij het verlaten van zijn etablissement gaf hij
mij nog de goede richting de stad uit.
In de kerk van Anzin, opgedragen aan Sainte Barbe, patrones van de
mijnwerkers, kwam ik de evenknie tegen van onze Meerse Luc De Feyter.
Hij nam me mee naar de pastoor die opnieuw een stempel in mijn
“credential” plaatste. Ooit was Anzin een bloeiende mijnwerkersstad,
en `t is er aan te zien : kleine, smerige huisjes, in lange rijen, nu
meestal bevolkt door overzeese Fransen. Ooit schreef iemand : “Sire,
er zijn geen Belgen meer” ! Maar tegen de president van Frankrijk durf
ik te zeggen : Monsieur le President, il n`y a plus des français ! De
franse bevolking hier bestaat grotendeels uit inwoners van hun vroegere
kolonies.
In
de jeugdherberg, opnieuw grotendeels bevolkt door overzeese fransen,
betaalde ik 9 EURO voor een bed, geen lakens en geen eten. Naar de
Intermarché dan maar voor het avondeten. Een light-menu bestaande uit 4
patatjes, 3 worteltjes en een kwak “vlees” dat op Vlaamse
stoofcarbonaden moest lijken. Nou ja....als men honger heeft eet je
alles ! Voor het ontbijt kocht ik verder nog 6 eitjes (die ik direct
hardkookte), een halve baguette, een plak jambon en een banaan. Ik
permitteerde me verder nog de aankoop van enkele Marsrepen voor in
moeilijke tijden. Drank was ik echter vergeten en dus werd het
water.
Morgen
een lange mars naar Cambrai. Dus...tot later !
In
alle vroegte deze onaangename “suburb” van Valenciennes verlaten. De
zon komt net boven de horizon en neemt de stad gevangen met haar eerste
stralen. De ochtendnevel maakt dat deze industriestad er nog mystieker
uitziet. Ik passeer kilometerslange industrieterreinen waar het enige
leven de aan- en afrijdende vrachtwagens zijn. Aan één of andere KMO
spreekt een wachtende chauffeur mij aan. “Ik heb je gisteren nog in
België gezien, nabij Doornik. Ge stapt gij redelijk wat kilometers.”
Ik knik beleefd en stap verder. “Allez, bon courage mon ami !”
Ik
stap verder, en hoe hoger de zon klimt, hoe harder de wind gaat waaien.
Tegen de middag brengt hij donkere onweerswolken mee! Zou ik opnieuw in
die onhandige poncho moeten kruipen ? (Of ben ikzelf die onhandige).
Gelukkig waait alles over en twee uur later is de hemel opnieuw blauw.
Behalve mijn voeten! Elke stap doet pijn. Elke stap wordt korter, elke
kilometer duurt langer. Ben nu ongeveer 7 uur aan het stappen. Het is
half vier en er resten mij nog zo’n 8 à 9 km. In de verte zie ik
Cambrai liggen. Drie torens ! Ondertussen heb ik geleerd dat de einder
(of de horizon, of de kim) zo’n 10 kilometer verder ligt. Dus tot
Cambrai gaat me dit zeker nog een dikke twee uur in beslag nemen. Ik
vorder traag. Mijn benen zijn als lood. De rugzak weegt 100 kilo. Mijn
gemoed zakt tot een gevaarlijke dieptepunt.
Om
half zes geraak ik toch in het centrum van Cambrai en loop doelloos
rond. Ik zoek het info-bureau. Vind niets. Ik stap de kerk binnen, en
laat me neerzakken op een stoel. Ik ben doodop, en ik ween. Ik bid en
vraag om hulp. Ik ben diep gezakt, wil opgeven, wil ….
Na
hoeveel tijd weet ik niet meer, maar ik stap de kerk buiten, en zie vlak
voor mij het info-bureau. Ik stap binnen, vraag of er een jeugdherberg
is en het antwoord is positief. Die ligt wel buiten de stad. Ik moet mij
nog drie kilometer verder sleuren. Alles doet pijn: niet alleen de
voeten, de schouders, de rug, maar tevens mijn moreel. (Rudy,….dat is
niet persoonlijk bedoeld, hé !)
Ik
krijg een aparte kamer toegewezen maar moet hiervoor wel 16 EURO
ophoesten. ‘k Had beter in de stad gebleven en mij een goedkoop
hotelletje gezocht. Hier is de jeugdherberg afgeleefd, al doen de
poetsvrouwen al wat ze kunnen om het proper te houden.
Alleen op
de kamer en ….de moed zakt in mijn schoenen. Een telefoontje (van
bijna een half uur) naar Marieken kan mij enigszins oplappen.
Morgen komt ze speciaal naar Saint-Quentin afgezakt! Ik kijk er echt
naar uit haar opnieuw te zien. (Mannen weten waarom !) Een klein flesje
doet me goed. Ik val als een blok in slaap.
Voorbereiding
van de tocht naar Cambrai. Genomen in jeugdherberg te Anzin.
Aha,vandaag
komt Marieken ! Ze brengt mijn andere stapschoenen die ik zonder veel
problemen uittestte op mijn check-up-wandeling naar Dinant in de maand
oktober van vorig jaar. En....'t zijn er uit den ALDI en verdomde goeie
! Met mijn echte Meindl-bergschoenen raken mijn voeten meer verhit en
doortrapt. Met ALDI niet ! Vandaag liep ik de hele dag op TEVA-Spider
wandelsandalen zonder veel ongemak. 't Is fris aan de de tenen en lekker
mee-verend wat het doorgetrapt gevoel enigszins vermindert. Wel moet ik
regelmatig van kousen veranderen.
Dus na een goede nachtrust (te danken aan dat kleine flesje zeker ?) en
een eenvoudig ontbijt om 8.00 uur de baan weer op. Een prachtige dag. De
zon schijnt volop en de harde noorderwind van de laatste twee dagen
heeft duidelijk gekozen voor een adempauze. De leeuweriken zijn de lucht
niet uit. Wat was het lang geleden dat ik hun gezang nog kon horen. Het
maakte mij stil en deed me denken aan vroeger. Niet alleen aan die
leeuweriken, maar aan zwaluwen, versgebeerde velden, lange rijen net
opschietende gewassen, de bomen die stilaan hun knoppen ontluiken,....
Schelde, op 25 km van bron
Nadat
ik de drukken N.44 had verlaten, stap ik richting Marcoing. Op de
stafkaart staat "Montagne Blanche" ! Mijn eerste berg ??
Nochtans zie ik in het zachtglooiende landschap geen berg opdoemen. Na
enkele kilometers lost het probleem zich op. Montagne Blanche is een uit
de kluiten gewassen witte fabriek aan de oever van de Schelde. Echt een
berg van een fabriek. Wat ze er doen ? Geen flauw idee. En ik hoef het
zelf niet te weten. Ik ben hier niet voor fabrieken. Nog enkele
kilometers verder loop ik langs de Schelde, en in Marcoing steek ik die
ooit machtige rivier van in Antwerpen over. De Meerse Molenbeek
lijkt er hiertegen wel een zeestroom.
Villers-Plouich
(spreek uit : vielersploeïsch , een mens leert hier een mondje Frans
zulle !) gepasseerd en ik krijg een telefoontje van Marieken met de
vraag waar ik mij bevind. Coördinaten doorgegeven en een half uurtje
later komt ze toeterend achter mij aangereden. Zonder enige schaamte (er
zitten dan al een goede 15 km op) stap ik de wagen in. Aan het Hotel de
Ville van Gouzeaucourt stoppen we en eten we van versgebakken sandwiches
(van François) en ei (van schoonmoeder's kiekens) en préparé (van
Kris den bienhoaver) en een goeie kop verse Vlaamse thermoskoffie met
echte Tiense klontjes suiker. Een ware verademing na 4 dagen Frans brood
met gelei.
Daarna gaan de luxe-artikelen uit de rugzak : het kompas (ik orienteer
mij nu op de zon die 's morgens steeds mijn linkerzijde koestert), de
bergschoenen, de thermafrost, de speelkaarten van Johan, een
fluoriserende armband (wie stapt nu 's nachts ?), een pak
Esbit-aanmaakblokjes, de muggenmelk (want die zijn er nog niet!), die
vervelende poncho, en nog wat spul. De rugzak is meteen enkele kilootjes
lichter en dat scheelt een slok op de borrel. (Gino, had ik het geweten
dan had ik je flesje wel meegenomen. Tegen Marieken zeggen dat ze het
meebrengt bij een volgend bezoek !)
Dan maar samen naar Saint Quentin gereden en de JHB opgezocht. Een zeer
vriendelijke madame Petit. Mooi en proper en niet duur : 7 EUR.
En morgen eet ik de overschot van de sandwiches op, met préparé en
kip-curry !
Tot één van de komende dagen.
Met
de nieuwe schoenen van “den Aldi” gaan we op pad, al vrij vroeg. De
zon is opnieuw van de partij maar de wind is eveneens teruggekeerd. Met
een temperatuur van ongeveer 6° in de ochtend word ik verplicht om voor
het eerst ’s morgens de Goretex-vest aan te trekken. En…ze doet haar
werk voortreffelijk. Ik voel geen wind, toch niet aan de bovenste helft
van mijn lichaam. De onderste helft, dat zorgt voor de
voorbeweging, heeft zowiezo geen last van de wind.
De
kilometers vorderen goed. De blijnen voel ik niet meer. Voorlopig ! Het
landschap wordt voor het eerst wat meer heuvelachtig. Al zijn het wel
nog maar de heuveltjes van Erika, en niet de Mont Everests van Dolly
Parton. Aan Jussy een heel speciale kerk gepasseerd met een open toren
en een reusachtig Jezusbeeld dat als het ware de toren ondersteunt.
Op
zowat 5 kilometer van mijn volgende slaapplaats rijdt me een auto
voorbij met een gekende nummerplaat. Deze stopt langs de weg, en een
juichende Christine komt naar mij toegelopen. Ook onze Jef Duvel stapt
uit, met OB aan de leiband. Ook Jolien en oma stappen uit de auto. ’t
Is een moment van vreugde. Opnieuw ne kier Miers te kunnen klappen. De
Jef heeft zelfs gezorgd dat hij één van de werken van barmhartigheid
kan tot uitvoer brengen : de dorstigen laven, al was het niet met water
maar met een stevige blonde Leffe. Zelfs meer dan één !
We rijden
samen naar Chauny. Daar komen we te weten dat de jeugdherberg niet meer
bestaat. Dan maar naar de kerk gereden en proberen meneer pastoor te
vinden. Die gaf niet thuis. Naar de “Place de l’hotel de ville”.
In
een bushokje wordt op een Belgische manier gegeten. Zie maar naar de
foto’s. Veel bekijks gehad. Kristine kon zelfs broodjes beginnen
verkopen tegen 3 EUR/stuk
De
deur van het stadhuis gaat open en ik ren er naartoe. De gelegenheid om
mijn stempel en informatie in te winnen voor mijn slaapplaats. De
burgemeester stuurt me naar de “Foyer des jeunes travailleurs”. Na
wat zoekwerk toch gevonden, maar geen plaats meer. Terug naar het
centrum en een hotelletje gezocht, en na lang zoeken gevonden. Jef en C°
naar huis, en ik het bed in.
Een
geluk dan ik 's avond steeds vrij vroeg onder de dekens duik, want dit
betekent meteen dat ik fris kan opstaan bij het krieken van de dag.
Zoals ook vandaag. Opnieuw is de zon van de partij maar het is bitter
koud. De jas moet me opnieuw beschutten tegen die felle noordoostenwind.
Chauny was een mooie stad die me echter heel wat problemen gaf om een
slaapplaats te vinden. Nogmaals dank aan Jef & Christine om me
hierbij te helpen.
Ik ging normaal gezien vandaag een rustdag inlassen, maar de benen
willen stappen. Het gaat goed en dus moet ik er van profiteren, want er
komen misschien nog slechtere dagen. 'k Ben er bijna zeker van !
Na het verlaten van de stad slingert de weg zich langs kleine,
onooglijke dorpjes. Het begint ook wat meer op en neer te gaan. Na een
goeie 20 km wandel ik door het "Grand Bois de Chauny". Een
lange rechte baan door het bos. Eenmaal door het bos, kom ik in het
voorstadje van Compiegne, Choisy-au-Bac. (Dat laatste woordje doet mij
onvermijdelijk denken aan de collega's van BAC-ob ! Zeg vrienden,
bedankt voor de sponsoring en voor de aanmoedigingen !)
Ik steek de rivier over die vaak gebruikt wordt in kruiswoordraadsels :
de OISE , en ik ben in Compiegne. De stad waar die oudste klok (van de
wereld ?) in de toren van het gemeentehuis hangt.
In Compiègne word ik met open armen ontvangen door de ingezetenen van
de bekendste gele camionnette van Mere : de Zonnebloemmobiel ! Lieve en
ons Marieken zijn er een dagje op uit getrokken en brengen mij een
bezoek. De vuile kleren worden verwisselend voor propere nieuwe. Het is
zondag en alle gemeentelijke diensten zijn gesloten. Zelfs ons
aankloppen bij de presbyturie, blijft onbeantwoord. Dus...op zoek naar
een hotelletje. Niet dat het mijn bedoeling is om vaak in hotels te
slapen, maar de noodzaak dwingt.
Compiègne
heeft een kerk van Saint-Jacques, en op de buitengevel zie ik dan ook de
eerste vermelding van Compostela.
Binnenin
de kerk een informatiebord met alle mogelijke middeleeuwse routes van
Compostela. De mijne staat er ook op !
Omdat
wij, ons Marieken en ik, op 9 april ons 20-jarig huwelijk apart zullen
moeten vieren, gaan we eens lekker eten. En 'k moet zeggen dat ik er van
genoten heb. Daarna nemen Lieve en Marieken afscheid, en ik duik opnieuw
mijn bed in.
Na
8 dagen stappen en zo'n 270 km verder, ben ik wel echt aan een rustdag
toe. Compiègne is dan ook een stadje om wat in de flaneren. Alhoewel
het opnieuw zonnig, maar koud is. Ik bezoek het Château de Compiègne,
het Haras National (= koninklijke paardenstallen), Les Remparts (=
tuin), en de toren van Jeanne d'Arc.
's Morgens ben ik wel eerst naar de Sint-Jacobskerk geweest om het
stempeltje. En daarna heb ik de stad rondgedweild op zoek naar een
slaapplaats voor vannacht. Bij de burgemeester geen geluk, ook niet bij
het toeristenbureau, ook niet bij het OCMW, ook niet bij de Foyer des
Jeunes Travailleurs. Alles is compleet bezet. Geen bed meer vrij. Als
alternatief was er de mogelijkheid om met het openbaar vervoer tot in
Creil te rijden en daar de jeugdherberg op te zoeken. Maar dit doe ik
niet. Een goedkope kamer, boven een Chinees restaurant, brengt enig
soelaas. Maar kost mij wel 15 EURO. Toch goedkoop als je weet dat ik in
Cambrai er 16 betaalde in de jeugdherberg, voor minder comfort.
Morgen naar Creil wandelen ! En ik ga er zeer vroeg tegenaan. De meteo
voor de komende week is goed : zonnig en fris. En...éénmaal in Creil
ben ik op twee dagen van Parijs ! Wie had dat ooit gedacht ?
De groeten.
Frank
Vandaag
komt de "zware bende" naar Creil afgezakt. Met de zware bende
bedoel ik niet dat het gewichtige mannen en vrouwen zijn, maar 't zijn
de "motards" die er een dagje van gaan maken. En wat een dagje
ze gehad hebben. Ge moet maar eens naar 't Hoeksken gaan en het verslag
van Jos of Annieken horen.
Omdat ik wist dat ze afkwamen, ben ik maandagavond vrij vroeg in bed
gedoken, boven het Chinees restaurant. En 't is me echt een luidruchtige
nacht geworden. Wat die Chinezen daar gedaan hebben van 12 tot 4 uur in
de ochtend. Ge kunt het u wel voorstellen, maar het gehijg was niet uit
de lucht. Toch heb ik goed kunnen slapen en daardoor kon ik fris en
monter reeds om 6.15 uur op pad. Ik ben zo vroeg vertrokken omdat ik met
de "motards" toch op mijn gemak een pint wou drinken. Rond
15.30 uur ben ik in Creil bij de jeugdherberg aangekomen. Maar...geen
plaats meer.
De
"Motards" op bezoek in Creil ! Gekke maar goeie bende !
Na
een klein uurtje wachten kwamen de motards de parking van de Velodrome
de Roger Salengro opgereden. De blonde Leffe die Jan en Geert mee
hadden, heeft wonderen gedaan. Een mens verliest wat vocht als hij zo'n
kleine 40 km stapt. Het vochtniveau is met twee Leffes en een Pelforth
nadien in de stad wel weer vlug opnieuw op peil.
De
Bende van Meire vertrok terug naar Mere, en ik moest op zoek naar een
slaapplaats.
Mijn eerste contact was meteen goed. Ik belde aan bij
"Monsieur Le Prètre" en de evenknie van (en nu zou ik veel
namen moeten noemen) de cathehese-moedertjes deed de deur open. Ze
bracht mij in contact met de pastoor. En die deed er alles aan om mij te
slapen te leggen. Laat mij zeggen dat ik vanavond op een matras in de
kleine zaal van het Patronaat zal slapen. Maar ik kan slapen, naar
toilet gaan en mij wassen. Wat moet een pelgrim meer hebben ?
Morgen nader ik de stad Parijs. De voorstad Ecouen wordt waarschijnlijk
een andere dopper om een slaapplaats te vinden. Misschien vanavond nog
aan de "Prètre" vragen of hij daar geen confrater kent.
Slaap allen lekker en tot .....
Vanuit
Creil, vanbij monsieur le prètre die ik nooit meer zag, ging het vrij
vlot. 't Was een mooie zonnige dag en ik had er echt zin in. De
kilometers vorderen goed. En ik komt stilaan in de buurt van Parijs. Ik
passeer Chantilly. En die naam zei me iets, maar 'k wist niet wat. Tot
ik de stulpjes van die sukkelaars zag. Chantilly is het paradijs van de
paardensportliefhebbers ! De huizekens dat die eigenaars hier hebben ?
Amaai...!!!! 'k Heb er een fotootje van genomen en die zie je hier.
We naderen dus Parijs en de veldwegeltjes zijn hier echt niet meer te
vinden. Ik moet de zeer drukke, gevaarlijke N.16 nemen. Op die weg zelfs
een bergsken "Sint-Jacobs-schelpen" gezien. Zouden die soms
van omvergereden pelgrims zijn ? (Foto hiernaast !) Vanuit Le
Mesnil-Aubry kan ik een eindje een GR-pad volgen tot in Ecouen; mijn
volgende slaapplaats. Maar zoals de vorige dagen heb ik niets in dit
stadje gevonden. Spijtig genoeg, opnieuw een hotel moeten opzoeken. Het
eerste hotel, in Ecouen zelf, was volzet. Dus zat er niets anders op dan
naar het volgende "dorp" te stappen : Sarcelles, een
industriestad. Hotelletje kostte mij wel 56 euro!! Heb er goed geslapen
en een zeer uitgebreid ontbijt genomen, zodat ik bijna ontplofte.
Aja...gisteren
bij het binnenstappen van Sarcelles, zag ik in de verte de Eifeltoren.
Mijn eerste grote overwonnen stad lag letterlijk aan mijn voeten.
Door de extra-inspanning van gisteren, was het vandaag eigenlijk maar
een korte etappe, slechts 20 km. Kort na de middag was ik dus reeds in
het centrum van Parijs. Een wandelkaart kopen was geen overbodige luxe.
De "Place de la Republique" met haar eindeloze toekomende
straten heeft me heel wat tijd gekost.
Maar dan toch eindelijk de
Jeugdherberg Jules Ferry gevonden. (Marieken, die man wist nog dat jij
gisteren probeerde te reserveren !!) Maar er was nog plaats genoeg. Op
een kamer van vier. 'k Zal zien wat dat wordt ?!
Foto:
78-jarige Spaanse dame, op rondreis door Frankrijk met haar
kleindochter. Genomen in jeugdherberg Jules Ferry.
Normaal had ik om mijn stempeltje moeten gaan naar de Sacré Cœur, maar
ik had geen goesting om in de namiddag terug te keren naar het noorden.
Ik heb nu twee stempels: ééntje van de kerk van Saint-Laurent, en
ééntje van de kathedraal van Notre-Dame-de-Paris !
Maar als ik op de
"Petit Pont" naar de cité sta, hoor ik ineens Nederlands
klappen. Spontaan roep ik : "Dat doet deugd nog eens Nederlands te
horen !" Die mensen draaien zich om en ....'t zijn d'er begot van
Mere, uit de Sint-Bavoweg !!! Sorry bezoekers vanop de Petit Pont, maar
ik weet hoe jullie noemen, maar de naam ontsnapt mij. (Foto volgt ook
later !!). Het was dus de familie De Pauw!Met andere woorden....de Merenaars zijn dus echt wereldburgers en komen
elkaar overal tegen !!!
foto:
familie De Pauw aan de achterzijde van de Nôtre-Dame te Parijs.
De namiddag heb ik opgevuld met in de straten van Parijs te flaneren,
maar ik moet wel zeggen dat ik me toen wel echt eenzaam voelde. Die
wriemelende massa wandelaars, die eindeloze ketting auto's,
vrachtwagens, bussen, taxi's, en.....wilde brommerkens ! Niet te geloven
wat deze laatste groep allemaal doet om de vorige groepen te vermijden.
Waaghalzerij ten top !
Morgen wil ik zo rap mogelijk uit deze stad verdwijnen richting Arpajon.
Opnieuw een jeugdherherg en daarna kom ik eindelijk op de langverwachte
"Camino Frances". Parijs is niet de stad om alleen in te zijn.
(Marieken...we komen er samen nog eens naar terug !)
Vrienden, het gaat goed met mij en ik heb er echt zin in. Gedenk mij in
uw gebeden, want ik zal het zeker en vast nog nodig hebben. De tocht is
nog lang, maar de eerste 350 km zitten ertussen wel op.
Bedankt voor jullie aandacht ! Maar mag ik er jullie wel nog eens op
attent maken dat deze pelgrimstocht tevens een "sponsortocht"
is. Spreek familie, vrienden en kennissen aan. Al de inkomsten gaan
integraal naar het onderzoek van Prof. Dr. Puers. Meer is te lezen op
mijn website onder het item "DOEL".
‘k
Sliep dus op een kamer van 4. En… de oordoppen hebben voor de eerste
keer hun werk moeten doen. De jeugdherberg lag eerst en vooral aan de
vrij drukke Boulevard Jules Feryy. Maar er lag daar ook een Brit (± 55
j.) die er teenentander van kon: snurken, of gelijk op z’n Meers:
ronken. Maar
ik heb er met de dopjes weinig van gehoord.
Zoals
altijd … vroeg op = vroeg weg. Parijs heeft me niet bekoord en ik ben
blij deze stad via de “Porte d’Orleans” te kunnen verlaten.
’t Is een saaie tocht geworden langs de drukke N20, maar toch niet
gevaarlijk door het brede fietspad. Tegen ’s middags ligt de
luchthaven van Paris-Orly aan mijn linkerzijde. Tijd om wat te eten en
meteen wat aan “plane-spotting” te doen. En d’er passeert daar een
tuigje! (Geert, uw laatste 2 bouletjes zijn op! Ge moogt er nog eens wat
brengen!)
In
Longjumeau wordt een tiener van zijn fiets gereden door een
Pizza-hut-brommerken. ’t Is een serieuze tête-à-tête ! De
Pizza-man had natuurlijk een helm op, die kleine niet ! Genoeg
barmhartige Fransen in de buurt, dus ik verder. Op 6 km van Arpagon
passeer ik een F1-hotel. Grote reclame: 25 euro voor 1 nacht mét
ontbijt! ’t Is dan 15.30 uur! Zou ik het wagen? Nee… ik stap verder
bergop naar de jeugdherberg van Arpagon. Om 16.45 uur kom ik eindelijk
aan in de Rue Marc Duhamel bij het “Complex Jeunesse”. Er lopen veel
jonge gasten rond. En… monitoren. Ik stap het “Accueil” binnen en
vraag naar een bed. “Hier een jeugdherberg? In geen jaren meer!”. Ik
had dus toch beter gestopt in de F1. dan maar naar de “Mairie”. Die
was open tot 16.45 uur!!!
Maar een vriendelijke Française laat mij nog
binnen. Ze verwijst me door naar Père Philippe. Die heeft ook geen
plaats! Na lang zoeken en op aanduidingen van mij, mag ik opnieuw in de
parochiezaal slapen, echter zonder matras! Ik mag wel oude tapijten
opeen leggen en dit is dan mijn bed geworden!
foto:
avondeten in Arpajon. Bed = cocomat met 2 tapijten.
Doordat
ik geen oog had dichtgedaan de vorige nacht, en de linker beenspieren
niet meewilden, is dit toch een vrij lastige dag geworden. Opnieuw moet
ik mij de eerste twee uur voortslepen. doordat ik niet beschik over de
echte wandelkaarten (voor de kenners 1:10.000) maar over fietskaarten
(1:100.000) loop ik bij het verlaten van Arpajon volledig mis. Ook in
het bos van Choissy raak ik de richting kwijt. Het kompas had ik enkele
dagen geleden meegegeven want ik zou mij verder oriënteren op de zon.
En...die was er niet. Dan is er maar één remedie. Altijd rechtdoor
lopen en hopen. Of luisteren naar klokkengeluid. Om 10.00 uur
hebben die bellen mij gered. De kerktoren van Saint Sulpice. Ik loop rap
die richting uit en ben opnieuw op de goede weg. Om 12.30 uur Etampes
bereikt, waar ik mezelf eerst tracteerde op lekker junkfood van
MacDonald : een BigMac met frieten en een stevige pint.
Om 15.00 uur met Jef en Christine afgesproken aan de kerk van Etampes.
Die stad heeft er wel 5 : Notre-Dame, Phallier, Basile, Gilles en
Martin. Maar toch elkaar gevonden.
Met Christine stap ik naar het toeristenbureau, waar een zeer
vriendelijke dame me helpt om aan een bed te geraken. Paasvakantie =
alle hotels vol. En de pastoor is er niet. Acht km verder is er wel een
chambre d'hôte voor 35 EUR. In Saclas. We zoeken Jef weer op aan het
station. Na een Leffe van 't vat rijden we richting Saclas. Maar we
passeren eerst nog eens in de Rue Evezard (Pastorij). Daar ziet Jef
ineens "Salle de Saint Paul". Hier moeten ze u toch kunnen
helpen ? Ik stap de auto uit en de zaal binnen. Na enkele minuten stap
ik opnieuw buiten met een duidelijk "Yes-gebaar". Père
Frederic kan me te slapen leggen, en ik mag de keuken gebruiken.
Afscheid genomen van mijn bezoek en geslapen tussen de pastoorsklederen.
't Is
zondag, palmzondag. Een ideale dag om te rusten. Ik wacht op het
ontwaken van père Frederic, maar die komt pas om 9.00 uur naar beneden.
Ik heb twee vragen voor hem. "Un tampon" of "un
cachet" voor mijn credentiale. Da's geen probleem. Tweede vraag of
ik nog een nacht kan blijven ? Groot probleem. Hij ontvangt 7 collega's
en ik kan niet blijven. De volgende stopplaats zou Toury zijn, maar dat
is 35 km verder. Da's voor palmzondag te veel. Ik heb namelijk geen
ezel, en de rugzak weegt 2 kilo meer door de bevoorrading van Jef.
Ik geef père Frederic een blikje Hoegaarden, een vol. En hij is in de
wolken. Heel zijn keuken staat namelijk vol met "lege" blikjes
van andere pelgrims. Hij is verzamelaar. Mooie collectie.
Ik stap op en hij wenst mij nog een goede camino. Laat ik er een halve
tocht van maken ! Op de kaart staat "Ancienne voie romaine".
Die ga ik nemen als was het maar op mij een honderdman in het leger van
Julius Caesar te voelen. Maar 'k had het kunnen weten. Romeinen hebben
altijd al willen overheersen, en die weg loopt over de hoogste helling
van de streek : prachtige vergezichten maar het heeft wel wat zweet
gekost. Na 6 km daalt de weg naar Saclas, en ik vervolg mijn weg langs
de Juine tot in Méréville. Langs de kasteelmuur stappend, spreekt een
Fransman mij aan. Hij heeft mijn Tongerlo-schelp gezien en vraagt waar
ik vandaan kom en waar ik ga slapen. Hier natuurlijk. Niets te vinden
zegt hij, en hij nodig mij uit om bij hem te slapen en te eten. Na zijn
wandeling en mijn verkenning van Méréville (met prachtige Halles, zie
foto) rijden we naar Chalou-Moulineux, 10 km verder.
Pierre en Agnes (toeval zeker ?) wonen in een 300-jaar oude hoeve.
Gewoon prachtig. Hij nodigde mij uit omdat hijzelf vorig jaar de camino
deed en het nu een pelgrimseer vondt om me te helpen. Ik krijg een kamer
en verse handdoeken. De douche deed deugd. Het avondeten eveneens, al
was het maar voor het lekkere flesje Saint Emillion. Nog wat
gepraat over Santiago en dan gaat slapen. Morgen reveille om 6.00 uur
Frank.
Om 6
uur dus opstaan. Pierre, een oud bankdirecteur, moet zijn vrouw Agnes
naar het station van Monnerville brengen. Zij werkt nog steeds in
Parijs. Hierna brengt Pierre me opnieuw naar de kerk van Méréville,
het eindpunt van gisteren. Hij wijst me nog de goede weg en wenst me nog
veel mooie dagen.
Ik wandel opnieuw langs de Juine, een zijtakje van de Essonne. Na enkele
km valt mij op dat ik duidelijk in de streek van de cresson ben. 't
Lijken net mini-rijstvelden. Geen foto want te donker en te bewolkt.
Maar tof om te zien. Nu weet ik waarom waterkers "cresson"
noemt. Het zijn CRudités de la ESSONne. Lees enkel de hoofdletters !
Opnieuw volgen godvergeten dorpjes : Juines, Trèmeville, Erceville,
Outarville en Germonville. Na 20 km kom ik in Toury aan, en ik ruik
Aalst. Ook hier hebben ze een suikerfabriek en de stank is eender.
Toury heeft wel een mooi XII° eeuwse Romaanse kerk. Maar helaas geen
pastoors, geen hotels. In de kerk ontsteek ik een kaars en bid om hulp.
En...die komt er ! De kerk uit, de mairie binnen. De stempel is OK, maar
op de vraag naar een bed kijkt de secretaresse mij verdwaasd aan.
Een
jonge gendarm veert recht vanachter zijn bureel en zegt dat ze iets
hebben voor pelgrims. Hij brengt me erheen. Een aftands lokaaltje, naast
het Rode Kruis : met Franse WC (geen papier), met douche (enkel koud
water), met een bed en drie dekens, maar geen elektriciteit. Maar ik ben
blij want ik kan slapen.
Frank
slaapplaats
Toury, in aftands lokaaltje naast het Rode Kruis
Gisteren
kon ik tot 21.00 uur mijn dagboek bijhouden, maar daarna werd het te
donker en ik probeer mij te nestelen op de oude brancard. Er zijn geen
lakens, geen hoofdkussens, maar wel drie ABL-dekens. Eén rol ik op als
hoofdkussen, het tweede wordt mijn onderlaken, het derde dient als
dekbed. Maar ABL-dekens zijn ruw en ik maar niet de juiste slaaphouding
vinden. Ik kon wel mijn slaapzak nemen maar die is niet breed genoeg. Ik
ben namelijk een buikslaper, met de benen open ! Ons Marieken kan
getuigen dat ik nogal vrij veel plaats inneem.
Het wordt 10,11,12,1,2 zelf 3 uur. Nog geen oog dichtgedaan. Niet alleen
door het bed. Toury ligt dus aan de drukke treinlijn Parijs - Orléans -
Bordeaux. Elke 10 min een trein. Ook de kerkklokken houden mij wakker.
Hier slaan ze niet éénmaal het uur, maar tweemaal. Middernacht was dus
goed voor 24 bimbamboms.
Om 6 uur is de maat vol. In het schemerdonker
maak ik het ontbijt klaar : 2 Jef-sandwiches, 5 Parijse vijgen, 1
banaan, 2 blokjes smeerkaas en een mok koffie gemaakt op het
Esbitbrandertje dat prima werkt.
Om 7 uur verlaat ik Toury na eerst de Franse WC te hebben uitgetest.
Daar is ook nogal wat concentratie en behendigheid voor nodig. En 't is
tevens een prima stretchoefening voor de stijve benen. Met moeite raak
ik recht en ben weg.
Net
als de vorige dagen wil de linker bipsspier niet mee. Maar ik bijt door
en na 1 uur gaat het beter. Opnieuw passeren er levensloze dorpjes :
Poinville, Santilly, Dambord. Hier is echt nog hoop voor mislukte
Vlaamse politici die burgemeester willen worden. Elk dorp in Frankrijk,
hoe klein ook, heeft zijn burgemeester. Zo is die van Poinville verkozen
met 47 stemmen op 116. Dus...meneer Filip De Winter,...haast u hierheen
zodat wij van u verlost zijn. Leg het hier eens uit aan de hardwerkende
boeren van de Loiret. Ze zullen u graag zien komen.
In Dambord neemt ik de lunch, en da's juist hetzelfde als het ontbijt.
Een wagen stopt. Een man stapt uit en komt me de hand schudden. Heb je
niets nodig ? Ik ben de burgemeester. Geen water ? Toilet ? Nee...ik heb
niets nodig en zeker geen Frans toilet ! Hij weg en ik eveneens,
richting Artenay. Mijn weg loop door immense mais- en "blé
dune"-velden, die geprangd liggen tussen die verdomde N.20 en de
"Aquitaine", de snelweg naar het zuiden. De boeren besproeien
overmatig hun velden, en dit wil zeggen dat we de volgende dagen geen
regen moeten verwachten. 't Is ondertussen ook al een flinke 20°C.
In Artenay steek ik de N.20 over. Na 17 dagen stappen (eigenlijk zonder
rustdag) ben ik echt moe. Ik passeer een **-hotel aan 40 EUR. Ik stap
verder het centrum binnen en kom op het dorpsplein. Hotel de la Fontaine
biedt een kamer met douche aan voor 26 EUR. Doenbaar, dus wordt er
gereserveerd.
Na een goede douche, kruip ik reeds om 14.00 uur in bed. Geslapen tot
16.00 uur. En dan rap om mijn stempeltje + een stadsplannetje. Er is in
Artenay een museum voor archeologie en paleontologie van de streek. Elke
dag open...juist...behalve de dinsdag. Dan maar naar de prachtig
gerestaureerde kerk uit de XII° eeuw. Binnenin word ik begeesterd door
de klaarheid, de netheid en de soberheid. De moeite waard. Daarna
slenter ik nog wat door de stad, die niet groter is dan Mere zelf. Terug
in het hotel wordt het dagboek bijgehouden in aanwezigheid van een
blonde Pelforth.
Die avond heb ik eens lekker gegeten in het restaurant van het hotel. Ik
was duidelijk toe aan een flinke hap. Het flesje wijn (huiswijn)
smaakte. Morgen wordt het een stevige tocht door de groene long van mijn
tweede grote stad. Door het "Grand Massif d'Orleans". Morgen
ligt dus de stad van Jeanne d'Arc aan mijn voeten. Al mocht het voor mij
Jeanne d'Arc zelve wezen !
't Gaat jullie goed in 't leven en hoop voor mezelf op goede voeten,
benen, schouders en...een goede moreel.
Na een
stevig ontbijt al om 7.45 uur de baan op. En opnieuw....'t is niet te
geloven : mijne linkerkant wringt opnieuw tegen. En het doet serieus
zeer. Na een kwartier stop ik en denk 'Ik keer terug en neem de trein
naar Orléans'. .... 't Is gelukkig bij die gedachte gebleven en na goed
15 minuten voel ik niets meer. Nog geen 8.30 uur en een wit Renaultje
komt naast me rijden. Een Franse boer die zegt dat zijn vader vorige
jaar ook de camino deed. Hij zal er naartoe rijden en ik moet bij hem
een kop koffie gaan drinken. De Franse boer zijn moeder is afkomstig van
Poelkapelle, en is na de oorlog hier met een Fransman (zijn vader dus)
getrouwd. Hij rijdt haastig door....
Vanaf dan maal ik er de kilometers door. Ik haal een gemiddelde van
bijna 6 km/uur. En da's niet weinig met zo' bult van 15 kg op je rug.
Iets voor Les Chapelles komt dus de vader van de Franse boer aangereden.
Hij begroet me op een Zuidamerikaanse manier : een stevige abrazzo.
Olivier Thomas neemt me mee naar zijn huis enkele honderden meters
verder. In zijn tuin staat een paaltje (zie foto) met de Sint-Jacobswegwijzer met
daaronder het aantal km : 1600. Meneer Thomas (nu 80 jaar, zie foto)) deed net
dezelfde route als ikzelf onderneem en heeft me, tijdens de koffiebreak,
nog zeer nuttige informatie gegeven. Pracht van een kerel. Hij deed de
route als bedank voor zijn goede leven en de gezondheid van zijn
nageslacht. We nemen afscheid maar hij wandelt nog een kilometertje mee,
tot aan de rand van het "Foret Dominale d'Orléans". 'k Heb
zijn adreskaartje gekregen en beloof hem vanuit Compostela een postkaart
te sturen.
Hoe langer ik nu stap, des te beter gaat het met de benen. En in een
goed tempo, haal ik reeds om 14.30 uur Orléans. De Auberge opgezocht,
en ondanks er geen plaats meer was, toch nog een kamertje gekregen.
Enkel en alleen omdat ik lid was van de Jeugdherberg-centrale.
Ik had dus nog ruim de tijd om de stad in te trekken. Maar kuieren door
de stad zijn ook extra kilometers en die kunnen misschien morgen
doorwegen. Ik ga nu rap terug en ga pitten. Tot wederhoren.
PS.: Toen ik vertrok woog ik precies 76 kg. Bij Pierre en Agnes had ik
de kans om mij te wegen. Schrok wel even toen het getal van 72.1
tevoorschijn kwam. Dus....dames, een goede vermageringskuur is de camino
doen.
Misschien kan wel in 't Hoeksken of in 't Patronaat een wedstrijd
organiseren. Hoeveel weegt Frank bij zijn terugkomst. Inleg 1 EURO.
Winst = de helft van de volledige inzet. Tweede helft is voor het goede
doel. Wie is geïnteresseerd ?
Nadat
ik eindelijk de jeugdherberg had gevonden, kreeg ik na heel wat
aandringen dan toch een kamer voor twee personen toegewezen met daarbij
de boodschap dat ik in de loop van de avond nog wel zeker een compagnion
zou krijgen. Volgens mijn gegevens was de herberg gelegen in de Faubourg
Madeleine, maar dankzij de stempelzetter van de kathedraal wist ik dat
hij nu gelegen was aan de boorden van de Loire, in een oud kasteel.
Misschien wel interessant om er een fotootje van te nemen, maar daarmee
is alles over deze herberg gezegd. Opnieuw ligt mijn slaapplaats aan een
drukke verkeersas aan de linkerzijde van de Loire.
Opnieuw
slaap ik slecht. Na 20 dagen, 20 bedden, 20 matrassen, verlang ik echt
naar mijn eigen bed en eigen slaapgenoot, ons Marieken. Maar...er is nog
een 1500 km te doen.
Ik sta
op in alle vroegte. Voordat ik de keukendeur openkrijg met de speciale
“Sesam-open-u”-deurrcode, ben ik meer dan een kwartier zoet. Een
sterke koffie, enkele boterhammen met hespenpaté en een Zonnebloemse
Lilapauze bezorgen me de kracht die ik nodig heb om er opnieuw tegenaan
te gaan. De rugzak weegt opnieuw iets zwaarder doordat ik mijn hemd en
trui niet meer hoef aan te doen. `s Morgens om 7.30 uur is het reeds 16
graden warm. En het belooft dus om een hete dag te worden.
Meneer
Olivier Thomas uit Chevilly (Les Chapelles) had me dus de raad gegeven
om niet de GR 3 te volgen naar Beaugency: te moeilijk, te zwaar en te
lang. Aan de Pont Georges V staat inderdaad een bord met de aanduiding
van de GR 3, onleesbaar wat de tijdsduur is, maar ik vermoed zo een
kleine 10 a 11 uur stappen. Ik neem dus maar de fietsroute naar
Beaugency. Ik moet dus de brug over. Eenmaal over de brug wenst een
Fransman mij een goede tocht. De coquille doet dus duidelijk zijn werk.
Alras loop ik op wat precies de winterdijk van de Loire is. Vier
wielertoeristen passeren mij en één ervan draait zich om en komt een
babbeltje slaan. Hij is enkele jaren geleden ook naar Compostela
gefietst, 2600 km langs Le Puy en Vezelay. Ooit wil hij nog eens te voet
gaan, maar wil eerst dat hij op pensioen is. Hij schrik als ik zeg dat
ik van Vlaanderen kom, “une petite village à vingtcinq kilometre à
l`ouest de Bruxelles”. Hij wenst mij nog goede benen en spurt naar
zijn kameraden, die reeds een volgende bocht op de winterdijk voorbij
zijn.
De
temperatuur loopt snel op. Dan wil ik drinken en merkt, tot mijn grote
schande, dat ik bij mijn vertrek water heb vergeten inslaan. Tot het
volgende dorp, Meung-sur-Loire, is het nog minstens 15 km. En dat met
amper 20 cc water. De kilometers vorderen traag. Het water is reeds lang
verbruikt, op een slok na. Na meer dan 4 uur echt slenteren, kom ik in
Meung aan. Op een terras vraag ik mij een Ricard. De serveuze brengt mij
die samen met een mooie blauwe fles water. Nog voor ze vertrekt, zet ik
de fles water aan de mond en drink die in één ruk uit. “Une autre
bouteille, je vous empris ?” Ze kijkt eerst verbaasd, ziet dan de
rugzak en knikt instemmig. De tweede fles komt er prompt aan. Ik voelde
mij een soldaat ik het vreemdelingenlegioen die net een oase in de
Sahara had ontdekt. Hoe water soms meer kan smaken dan een echte
Belgische Leffe.
Na een tweede Ricard en nog een flesje water, kon ik beginnen aan de
volgende kilometers, naar Beaugency. De GR 3 (ook het fietspad) volgt de
kronkelende Loire, tussen fruitboomvelden en “maquis”-achtige
gebieden zoals in het zuiden van Frankrijk. Een vol uur loop ik er in
verloren. Prachtig van omgeving, maar een kilometer verkeerd lopen,
betekent alrap een half uur verlies.
Uiteindelijk kom ik tegen 17.30 uur aan wat ooit de jeugdherberg was.
Ook deze was niet meer op dezelfde plaats als de gegevens waarover ik
beschikte. Een passant vraag ik naar het juiste adres. De andere kant
van de stad, tegen het industrieterrein. Daar aangekomen kreeg ik het
deksel op de neus : geen plaats meer. Ook op mijn vraag voor een simpele
matras, kreeg ik een negatief antwoord. Dan maar terug naar het centrum
in een hotelletje : Le Relais des Templiers.
Er zitten vandaag een pak meer kilometers op dan voorzien. Maar ik ben
goed op schema, de benen zijn goed, de moreel is goed, en ik zie het wel
zitten. Morgen krijg ik bezoek van de broers en van ons Marieken. Ik
kijk er echt naar uit.
Omdat
ik weet dat er vandaag bezoek van de broers komt, en ook van ons
Marieken, maak ik er echt een snipperdag van. Ik slaap een gat in de
morgen, d.w.z. tot 7.30 uur `s morgens ! Heel op het gemak neem ik een
uitgebreid ontbijt met een glas jus d`orange, een mok hete
chocola-chaude, een halve baguette met aardbeiengelei en een croissant
met heerlijke hoeveboter. Franse koffie is niet aan mij besteed, te
straf en te klein in volume.
Na de afrekening besluit ik eerst nog eens in dit mooie stadje te
flaneren. Ze hebben hier een mooie Romaanse kerk, een frappant
dorpsplein, pittoreske kleine straten met eeuwenoude huizen, een
middeleeuws kasteel uitkijkend over de Loire en een mastodont van een
toren : le Tour du Diable.
Ik verlaat Beaugency opnieuw langs de GR 3, en volg een klein
zijriviertje van de Loire, de Mauve.
Hier
staan prachtige villa`s met zicht op de mooiste rivier van Frankrijk. Na
enkele kilometers wordt de Mauve opgeslorpt door die brede Loire. Ik
verlaat de GR 3 omdat volgens de kaart er “dolmen” te zien zijn
langs de iets hogerliggende D70. Vanuit Travers zie ik geen dolmen langs
de weg staan, maar in de verte doemen twee reusachtige koeltorens op van
de elektriciteitscentrale van Saint Laurent-des-Eaux. Hun condensaties
zijn de enige witte wolken die aan de felblauwe hemel te bespeuren
vallen.
De
tocht gaat verder door opnieuw kleine dorpjes die kreunen onder de
steeds feller schijnende zon. Ook ik kreun. Iets voorbij het kasteel van
Courbouzon, bewoond door minstens 4 families te zien aan het aantal
brievenbussen, krijg ik contact met mijn bezoek. Ze zijn net de péage
gepasseerd. We spreken af aan de kerk van Herbilly. Op het moment dat ik
het dorpsplein opwandel, komen vanuit een andere straat twee monovolumes
aangereden met daarin heel de bende van Overmere. Wat hebben ze mee : ne
goeie Leffe. Die smaakte reuze !
Omdat
ons Marieken vannacht blijft overnachten, gaan we eerst op zoek naar een
slaapplaats. Op de weg tussen Avaray en Herbilly was ik twee gites
gepasseerd. De eerste was volzet, maar bij de tweede gite konden we het
weekend blijven.
Na een
picknick wordt besloten om het kasteel van Chambord te bezoeken.
Echt
zo een klein optrekje waar ik ook wel zou willen in verblijven. Maar als
zelfs Margaretha van Valois verlopen liep in dit immense kasteel, zo zou
ik er eveneens mijn weg, maar ook mijn hart, verliezen. (Annieken, hier
zouden we onze droom kunnen waarmaken !) Om 18.00 nemen de broers afscheid want er wacht hen
nog een tocht van meer dan 500 km. Zij haspelen dit af in iets meer dan
5 uur. Ik deed over diezelfde afstand nu 20 dagen.
Alleen
met Marieken, praten we uitgebreid over de voorbije dagen. Het doet
deugd om samen, met een lekkere glaasje rosé, op het terras van onze
gite, te keuvelen over alles en nog wat. Ik bedank langs deze weg dan
ook graag alle vrienden en kennissen die zo met ons meeleven. Het is
niet gemakkelijk om je elke dag weer op te laden om die nodige
kilometers af te leggen. Ook voor Marieken zijn dit moeilijke dagen en
ik bewonder haar voor de gedrevenheid waarmee ze mij moed inspreekt.
Ook
het idee dat zoveel mensen achter me staan, geeft me steeds opnieuw te
kracht om door te gaan. Een vierde van de camino (bijna 550 km)
zit er nu op. Nog zo`n 1500 te gaan.
Morgen
komen enkele vrienden van de Kulinaire Kring naar hier afgezakt. Een
goede reden om dit weekend echt enkele rustdagen te nemen.
Ons
Marieken en ik hebben de nacht nog eens samen kunnen doorbrengen. 't
Werd een lange knuffel en dan pas ga ik beseffen dat liefde o zo
wondermooi kan zijn. 'k Heb heerlijk geslapen dankzij de geluiden en de
bewegingen van ons Marieken. En lang geslapen voor mijn doen : tot 7.51
uur. Samen nog eens kunnen ontbijten. Na 3 weken die een eeuwigheid
hebben geduurd. En 'k heb er zeker nog zo'n 10 à 11 weken te doen. Het
wordt lastig.
Na het ontbijt wordt op Serge's PC het dagboek bijgehouden en de foto's
ingeladen. De website zal er dus opnieuw wat kleuriger uitzien. Hopelijk
hebben jullie, trouwe lezers, er nog iets aan!
Genieten...dat is wat ik dit Paasweekend ga doen. Vooral niet te veel
stappen en de spiertjes eens laten rusten. Allez...toch de beenspieren.
En nog eens een muilken Miers kunnen klappen, zal me ook niet vermoeien.
Reeds
om 6 uur zijn Raf, Erik, Erna en Chris vanuit Mere naar Avaray
vertrokken. Tegen de middag moeten ze hier zeker zijn. Om 11 uur komen
ze reeds bij die gîte aan, die we voor 90 EUR gehuurd hebben. Niet
veel, al waren de slaapplaatsen voor mijn gasten wel echt rudimentair.
Het weerzien met de Merenaars doet me geweldig deugd en er wordt lustig
getaterd. 11 uur en dus aperitief-time. Een doosje Rosé wordt ontkurkt.
Op het terras, aan de grote witte tafel die Claude Priou vlug uit de
kelder haalde. Claude en Ann Marie zijn onze gastheren. Echt zeer
vriendelijke en gastvrije mensen. Ze hebben een akkerbouwbedrijf waar ze
vooral blé dur (en dus niet blé dune) en blé tendre verbouwen.
De
autokoffer van Raf zit propvol ! En ze blijven maar 1 nacht.Maar wat ze
er uithalen is om handen en vingers af te likken! Johan, onze
CC-voorzitter, heeft twee kanjers van côte à l'os meegegeven. (Joken,
bedankt hé manneken !) Verder hebben ze nog tomaten, sla en ajuin,
sausen en 10 kg patatten mee om friet te maken, en meerdere warme
sauzen.
Na
een korte wandeling, langs de Loire en door blé-velden, keerden we na 3
uur terug naar de gîte. De Chefs schieten ingang ! Er wordt tevens nog
een flesje wijn ontkurkt. En zo'n maaltijd brengt me terug op mijn
startgewicht !!!
Nadien
bij de haard gaan oude wilde verhalen de ronde. De op één na laatste
Leffe gaat voor de bijl. Tegen 23.00 uur vindt iedereen het welletjens.
Wij...ons bed in van gisteren.
Erna
moet zich tevreden stellen met de "twijfelaar". En met een
breedte van 120 cm volstaat dit bed niet om er Erik ook nog in te
krijgen. Die nestelt zich dan maar in de alkoof, naast de haard. Raf en
Erna slapen op een luchtmatras die tijdens de nacht voor meer dan de
helft leegloopt. Resultaat...slechte nacht ! Maar 't is er 's morgens
niet aan te zien. Behalve dat iedereen er een beetje roder uitziet, door
de felle zon van ons wandeling.
Tegen
goed 8 uur zitten we met zijn allen aan de ontbijttafel. Heerlijk
Belgisch brood, met vlees, kaas, choco, een gekookt eitje en Vlaamse
koffie ! Net iets anders dan de ontbijten van de voorbije weken.
Na de opruiming van de gîte gaan we onze poef betalen, maar Claude en
Ann Marie staan erop dat we nog een kop koffie drinken bij hen thuis.
Claude schenkt met enige Bourgondische trots ons zelfs een flinke scheut
"Poire" uit. 45° om 10 uur ! Maar dat Erik zijn Poirke in de
koffie wil, had Claude nog nooit gezien. Na enkele obligatoire foto's en
een hartelijk vaarwel, krijg ik van Ann Marie nog een takje
"Rameau" (palm) voor op mijn hoed. Dit zal je beschermen,
fluistert ze zacht, en geeft me nog een zoen en een goeie knuffel.
Via het kasteel van Chambord, waar de chefs niet konden weerstaan aan
het inkopen van enkele plaatselijke specialiteiten, komen we rond de
middag in Blois aan. In een restaurantje onder het "Chateau
Royale" wordt onze Paasmenu verorberd. De Sint-Nicolaskerk en de
kathedraal worden bezocht. Hier vinden we opnieuw de boodschap van
Prutskes ouders: Johan & Marijke. (Nogmaals bedankt hé).
Er wordt zelfs een korte koetsrit door Blois gemaakt en naarmate de
namiddag vordert, word ik steeds stiller. Het valt Chrisje op. Maar ik
zeg dat ik inweze "ne stille" ben. De chefs brengen mij naar
de jeugdherberg "Les Grouëts". Het afscheid doet, na een
verrukkelijk weekend, me te veel. Tranen kan ik niet bedwingen. Als de
Toyota van Raf de bocht om is, ben ik opnieuw alleen.....
's Avonds drink ik nog een kop koffie bij het schrijven van mijn
dagboek. Twee Engelstalige meisjes spelen een spelletje schaak. Ik vraag
of ik mag kijken. De éne leert de andere. De oudste Australische, die
in Dublin in een hospitaal werkte, vraagt of ik haar wil helpen. En ik
help graag. We winnen. En...nog eens. Dan vindt Sara, de jongste
Australische, het welletjes. Ook een Franse leraar uit Strasbourg komt
een mondje meepraten. Opnieuw een internationaal gezelschap hier in
Blois.
Iets na 21.00 uur duik ik in bed. 't Worden morgen opnieuw 32 eenzame
kilometers.
De
vieze gouvernante van de jeugdherberg is 's morgens kwaad. Ik moet 10,10
EUR geven. Ik heb niets anders dan een biljet van 50. Toch laat ze de 10
cent niet vallen.
Om 7.30 uur reeds de drukke N.152 op. In Chaumont-sur-Loire steek ik de
brug over en beland op de veel rustigere D.751. Ik stap de kerk binnen
(meneer pastoor, ik stap ze praktisch allemaal binnen !), en toevallig
is de mis bezig. Ik blijf zitten en volg. De rust doet me goed. Hier
krijg ik nog de communie zoals vroeger : geknield, en op de tong. Na de
dienst wenst de oudste misdienaar me nog een goede tocht.
Vanaf dan loop ik langs verschillende "caves" en mijn eerste
wijngaarden. Vele caves zijn open maar ik stap verder tot in Mosnes, om
er eentje te bezoeken. De cave-moeder maak ik wijs dat ik enkel wat
foto's wil nemen maar niets kopen. Dat weegt te veel, die flessen. Toch
mag ik proeven, en ik meld hierbij meteen dat de Rosé Cabernet 2001 van
Guy Durand uitstekend is. Godendrank.
Iets voorbij Mosnes passeren de twee Aussies me, op de fiets. Een
Aussie-hallo volgt en dapper trappen ze verder.
In Amboise zoek ik eerst het toeristenbureau op. Er is een jeugdherberg
op het Ile d'Or, le Centre Charles Péguy. Maar eerst naar de
Saint-Deniskerk. Van Père François de stempel gekregen en een glas
fruitsap, maar geen slaapplaats. Mag niet voor de verzekering, moppert
hij. Hij moet mopperen ?! Dan maar naar de jeugdherberg. Om 17.15 uur
ben ik daar. Het centrum gaat open tussen 18 en 19.00 uur. Ik wacht.
Maar niemand komt. Getelefoneerd. Antwoordapparaat zegt dat het centrum
met Pasen niet open is. Dan maar terug naar het centrum, opzoek naar een
hotelletje. Het "Hotel de France et du Cheval Blanc, tevens een
Spaanse tapaz-bar, is het goedkoopste : 32 EUR voor bed en ontbijt. Nou
ja...'t zijn de tapaz die het mij gelapt hebben. 'k Wou al eens in de
Spaanse sfeer zijn !
Omdat
de hotelierster me gisteravond vroeg of het ontbijt om 8.30 uur kon
vanwege hun vrije dag, kon ik lekker lang blijven slapen. En...toch eens
een goed bed gekregen.
Pas om 8.50 uur verlaat ik het hotel. Tot in Lussault-sur-Loire blijf ik
de D.751 volgen en daar schiet ik me opnieuw de GR 3 op. Al rap wandel
ik door het wijngebied van de Touraine.
In
Montlouis mijn middageten opgegeten : een "petit pain" + een
"pain au chocolat". De schelp wordt herkend. Uitleg moeten
geven waar ik vandaan kom. En hier zijn de Fransen al verbaasd dat we in
België ook Nederlands spreken.
De GR 3 steekt de Loire opnieuw over, maar ik doe dit niet en volg een
binnenweg naar een stadje dat me aan de KAV + JKAV doet denken : La
Ville-Aux-Dames ! 'k Moet hierbij zeker geen uitleg geven? Maar alle
dames van KAV en JKAV kunnen zeker zijn dat ze in mijn gedachten
allemaal de revue zijn gepasseerd. 'k Zag jullie allemaal samen de
French Can-Can doen !
En
't is opnieuw hetzelfde als bij elke grote stad : de buitenwijken. Dus
rap doormarcheren ! Na een vijftal kilometer kom ik in het centrum van
Tours (spreek uit "TOER" met franse R). Vooreerst naar de
kathedraal voor de "tampon" en de volgende boodschap van Johan
en Marijke. De stempel was OK en de boodschap werd teruggevonden,
maar...uw palm was echter foetsie. 't Zal iemand anders beschermen
misschien.
Daarna eerst het toeristenbureau opgezocht, en nog een geluk. Ook hier
was de jeugdherberg van locatie veranderd. En hij opent om 18.00 uur.
Tijd genoeg voor een frisse pint in één van de oudste straten van
Tours : de Rue des Cerisiers. En ik kon zelfs nog een tweede verdragen
want 't was vandaag bijna 30° warm.
Later in de herberg : GEEN PLAATS MEER !!! Die Franse paasvakantie, die
hier 1 maand duurt (verspreid over 3 zones), speelt meer met mijn voeten
dan de Franse wegen.
Dan maar naar het klooster, dicht bij de basiliek. Van moederoverste
krijg ik wel een stempel, maar geen slaapplaats. Wel een telefoonnummer
van mensen uit Amboise die me onderdak konden geven. Maar daar kwam ik
vandaan, en was dus geen oplossing.
De goedkoopste hotels (ongeveer 30 EUR) vind je aan het station, dus ik
die richting uit. Maar en passant zie ik een luguber hotel aan 23 EUR.
Aangezien een pelgrim niet keuskeurig mag zijn, stap ik binnen : Hotel
Marceau. Het staat zelfs niet in de brochure van het toeristenbureau.
Toch goed geslapen, douche genomen en wat TV kunnen kijken.
Na
enkele chocoladekoeken en een halve liter melk, stap ik om 7.15 uur het
hotel buiten. Aan een charmante Fransman vraag ik de weg naar de N.10
die ik toch enkele kilometers zou moeten volgen. Doe het niet, zegt hij,
veel te gevaarlijk. Neem de bus tot Chambray-lès-Tours en neem vanaf
daar de kleine wegen. Goede raad sla ik niet in de wind, dus ik de bus
van de Ligne Verte op. Die brengt me 5 à 6 km verder buiten Tours. Er
volgen prachtige kleine wegen. Licht glooiend. Enkele bossen. Enkele
kastelen.
Iets voorbij het kasteel van Creuzot passeert mijn eerste medepelgrim
met de fiets : een Nederlander, J. Schuppert uit Eindhoven. Hij wandelt
een eindje mee, foto's worden genomen. Hij biedt me zelfs wat te eten
aan : een banaan ? Ik bedank beleefd. Dan rijdt hij verder want hij wil
vandaag nog Poitiers bereiken.
Iets voor de middag kom ik in Sorigny aan. Tijd voor de flinke bak
koffie in een TABAC-BAR. Bij het buitenkomen bots ik bijna letterlijk op
een andere pelgrim : de 60-jarige François Lanternier uit Poitiers. Er
wordt wat afgebabbeld. Maar elke km moet François eens stoppen,
drinken, rusten of plassen. Ergens voorbij Bourg-Cocu laat ik hem achter
na zijn zoveelste rustpauze. Ik stap alleen verder tot in
Ste-Catherine-de-Fierbois. Daar heeft ooit onze Jeanne d'Arc haar zwaard
verwisseld, en is tevens een officiële stopplaats op de route naar
Compostela. Helaas wordt de kerk er nu gerestau-reerd en is gesloten.
Maar in de "Auberge de Jeanne d'Arc" krijg ik van de bazin een
stempel, vers water en een lekkere pint : alles gratis !
In St.Maure weet madame Jeannine van het VVV dat er een refuge voor
pelgrims is, maar daarvoor moet ik op de gemeente zijn. Snel erheen.
Ik word er zeer goed ontvangen en geholpen. Meneer Hubert komt me halen,
en brengt me naar het "Acceuil Emmaüs". Ik krijg er een
kamer, een homp brood, een blik "Boeuf Bourguignon", een blik
erwtjes en worteltjes, een liter melk en drie eieren. Heeft me gesmaakt.
De tweede kamer is ingenomen door meneer Gerard van Toulouse. Die stapt
ook naar Santiago, en zelfs nog verder naar Fatima. Hij is protestant,
maar wil toch de camino doen. Ook hij ondervindt dezelfde moeilijkheden
als ik. De clerus, als die er al überhaupt is, kan of wil ons,
pelgrims, niet helpen aan een simpele slaapplaats. 't Is daarom dat hun
kerken leeg zijn, moppert Gerard. Misschien heeft hij wel gelijk. Na père
Frederic en père Philippe kon ik niet op veel hulp rekenen. Maar...'t
kan beteren.
Maar hier, bij Emmaüs, ben ik echt eens goed gevallen. Het heeft me wel
650 km gekost met veel zweet en soms een traan. Maar
vrienden...zoals elke druppel regen het zeeniveau doet stijgen, zo
brengt elke druppel zweet me dichter bij Santiago de Compostela. Al
besef ik nu reeds dat deze stad niet het einde, maar het begin wordt van
een heel andere tocht. Een tocht naar.....???
Meneer
Gerard van Toulouse die, naar eigen zeggen, steeds om 6.00 uur weg is,
ligt om 7.15 uur nog te ronken als ik na een stevig Emmaüsontbijt in
alle stilte vertrek. Normaal tot in Chatellerault. Langs de ondoenbare
N.10 zo een goede 35 km. Omdat ik die drukke "route nationale"
wil vermijden, loop ik naar Maillé en la Celle-St-Avant. Prachtig
landschap, opnieuw geprangd tussen twee snelwegen en de TGV-lijn.
Toch moet ik over 4 km de drukke N.10 volgen tot in Les Ormes, met een
prachtig 18de eeuws kasteel, een wat Byzantijnsachtige kerk en oude
"Halles" uit de 17de eeuw.
Ik steek de heldere rivier de Vienne over en krijg bezoek van mijn
tweede Hollandse pelgrim. Eveneens op de fiets. Uit Huizen bij
Hilversum. Wat verhalen uitgewisseld, maar hij is rap weg.
In Dangé-St-Romain, nog zo'n 15 km van Chatellerault, ga ik stoppen
voor vandaag. Door die kleine wegen te nemen, heb ik er zeker al 30 km
opzitten en ik ben moe. In Dangé stap ik de Mairie binnen en vraag er
slaapplaats. Ik moet mij aanmelden bij de secretaresse van de pastoor.
Zij zal mij een plaatsje zoeken. Gratis ??
Om 18.30 uur mag ik mij aanbieden bij meneer Noël Grabuier. Daar
aangekomen merk ik op dat het een gîte de France betreft : dat wordt
zeker niet gratis ! Maar 't is ondertussen 19.00 uur en ik heb geen zin
om iets anders te gaan zoeken.
Van
meneer Noël krijg ik een pilsje, terwijl hij ronduit vertelt over de
geschiedenis van de streek. Hoe vooral de paarden de boten trokken tot
in Orléans, nee zelfs tot in Chauny. Boten vol wijn. Boten vol
geitenkaas, tevens een streekspecialiteit !
Ik krijg een bed toegewezen in een driepersoonsgîte. Luxe !!! Wat een
badkamer, ingericht voor rolstoelgebruikers !! Prachtige streek, goede
gastheer ! Dus nog iets voor Ziekenzorg misschien. Onthouden.
Om
7.30 uur krijg ik van de rondbuikige meneer Noël echt een prachtig
ontbijt. Alles is voorzien. Echt een "English breakfast"...
De meteo voorspelt regen voor vandaag. Dus de linnenkast en keuken (mijn
rugzak dus) worden volledig heringericht. De regenkledij bovenaan.
Dan bij meneer Noël om mijn rekening !! In de gîte hing een
prijskaartje van 37 EUR (zonder ontbijt) en 44 EUR (met ontbijt).
Ik geef de sleutel af. "Zeker een pelgrimsrekening mét reductie
?" vraagt meneer Noël met van die glinsterende varkensoogjes. Ik
knik hoopvol. Noël vraagt naam en adres, en vlug offreer ik hem mijn
pelgrimsvisitekaartje met de boodschap dat ik reclame voor zijn spel zal
maken via de website ! De rekening eindigt met 29 EUR ! En da's goedkoop
voor wat ik er voor gekregen heb !
Vandaag loop ik door de echt mooie vallei van de Vienne, tot in
Chatellerault. Daar zou ik overnachten, maar het enige mooie aan deze
stad zijn de twee imposante torens naast de oude George V-brug.
't Is pas 12.30 uur als ik in deze stad aankom. Er is wel een prachtig
pelgrimsbeeld in de St.Jacqueskerk. Dus die moet op de foto. In de
pastorij krijg ik de begeerde stempel.
Na het eten van een "Super Jambon Complet" (bij ons zou dit
een broodje smoss van een halve meter zijn) en een cola voor de nodige
suikers, stap ik reeds om 13.30 uur weg uit deze stad.
Om 16.30 uur kom ik in Naintré terecht. (Hier heeft in 732 de slag bij
Poitiers plaatsgevonden tussen de Sarascenen en Karel Martel). Bij de
burgemeester tonen ze me de weg naar de pelgrimsrefuge "Le
Barque". Daar aangekomen bleek deze opnieuw volledig volzet. Een
vriendelijke, en mooie rosse, pianolerares kan me gerust stellen. Straks
komt één van de ouders van haar leerlingen. Die weet wel raad.
Na een uurtje komt de hippie-vrouw het terrein opgereden met een
rammelbak van een Renault, zeker 20 jaar oud. Ze brengt mij naar een
boerderij. Van Emmaüs opnieuw !!! Er leven op deze oude boerderij zeker
15 mannen van allerlei pluimage en nationaliteit : enkele Fransen, een
Armeniër, een Argentijn (Frederico), een Portugees (Domenico), een
Duitser (in Hongarije geboren)...en dan nu een Vlaming
"Frank". Door de oudste bewoner krijg ik een kamer toegewezen.
Hier sliep eergisteren nog een koppel Nederlanders, mompelt hij, om zijn
sigaar niet te verliezen.
Om 19.00 uur mag ik zelfs mee aan tafel : rijst met vers versneden
groentjes, twee mergeuzeworsten met brood (zelf te gaan snijden uit een
karrenwielgroot brood !), warme groene bonen in een witte gelei, een
stukje kaas, en een "potteken pap" als dessert.
Ik help daarna spontaan met de afwas, wat direct op de nodige sympathie
kan rekenen van Theodore en Jules, de mannen van piket deze avond.
De dag was opnieuw lang en zeer eenzaam, maar deze enkele uurtjes met
mensen aan de rand van de maatschappij, heeft me deugd gedaan. Nu
begrijp ik wat "Emmaüs" betekent. Zoiets ken ik persoonlijk
niet bij ons. Maar 't is zeker niet het OCMW.
In
alle vroegte, reeds om 7.00 uur, verliet ik mijn vrienden van één
nacht, de gasten van het "Acceuil Emmaüs" in Naintré. Er was
zelfs ene bij die met zijn bromfiets de camino heeft gedaan. Zijn
brommerken heeft nu op de teller 148 500 km staan. Een raar man.
De regen die gisteren voorspeld was, is er dus vandaag gekomen. Ik was
nog geen 3 km ver of ik kon onder een brug van kledij veranderen. De
Gortex-regenjas en de regenbroek werd onder een brug rap aangetrokken.
De "rain-cover" over de Deuter-rugzak getrokken en we konden
opnieuw vertrekken. Na een half uur regende het "cats and
dogs", zoals de Engelsen dit zo mooi kunnen zeggen. (Aan Georges
van de Berghut in Hamme, wil ik zeggen dat de rugzak echt een luxe-huis
is ! De Gortex XRC heeft zich goed van zijn taken gekweten !)
Ik passeer het golfterrein van de "Haut Poitou". Omdat er toch
niets anders opzit dan wandelen en rondkijken, kijk ik uit naar
golfballetjes. Die moeten toch te vinden zijn. En inderdaad...na amper
enkele minuutjes vind ik er enkele. Ik hou mij een mooie witte en een
iets mindermooie gele golfbal. Een relikwie van mijn eerste echte
regendag.
De tocht gaat verder tot in Poitiers. Ik passeer zelfs het huis van de
Franse premier, monsieur Raffarin. Zoals je kunt denken, een k(r)ot van
een huis, gelegen naast zijn enorme melkfabriek. Of toch iets in die
aard.
De kathedraal van Poitiers, niet veel soeps. De "Eglise Notre
Dame" ook al niet veel aparts. In het VVV vraag ik naar de
jeugdherberg. Die is er, maar ligt buiten de stad. Veel zin om nog 6 km
te stappen heb ik niet, maar er zit niets anders op. Ik moet door de Rue
Carnot, voorbij het park Blossac. Aan de "Salons de Blossac"
zie ik een kaartje van het Hotel Jules Ferry, Prix moderé. Ik bel. 28
Euro voor een nacht, en ik ben net een cybercenter gepasseerd. Ik
reserveer want 't is op twee minuutjes van het cybercenter. Dus de
gelegenheid om mijn dagboek van de voorbije dagen door te sturen. 28
Euro heb ik er echt voor over, aangezien ik in een ***jeugdherberg ook
20 EUR moet betalen. Vandaar....'t wordt het hotel. En...ik kan er mijn
klederen eens drogen.
In "Les 40 Gourmands" trakteer ik mezelf op een 12 EUR-menu,
en een pichet van 50 cl rode wijn. Ik heb het, al zeg ik hetzelve,
verdiend.
Vermoedelijk
zullen vóór Bordeaux, het middelpunt van mijn camino, geen verslagen
meer volgen. Misschien kan ik eventueel wel een GSM-foto doorsturen,
maar veel zal het niet worden.
Vrienden, blijf me gedenken in uw gebeden. Ik heb het hartstikke nodig.
Frank
Gesproken
berichtje van Frank, ontvangen 26 april 2003
Klik
op de Play-knop om te starten.
